Ahmed Marcouch

Opinie Volkskrant n.a.v. ambulancegeweld in Nieuw-West
Beantwoordt geweld tegen gezagsdragers met beschavingsoffensief

Burgemeester Job Cohen heeft er bij de Marokkaanse gemeenschap op aangedrongen de agressiviteit in te dammen van de Marokkaanse jongens die ik eerder tuig noemde. Ik wil graag dat Cohen daar mee door gaat. De Marokkaanse gemeenschap moet dit inderdaad voortdurend ter sprake stellen, overal waar Marokkanen bij elkaar komen, van geboortefeest tot begrafenisplechtigheid. Deze kwelgeesten roepen niet alleen ´Ik maak je dood´ tegen ambulancebroeders, ze gooien ook stenen, versperren de weg en roven zelfs ambulances leeg terwijl de broeders zich ontfermen over de gewonde of de dode. Deze jongens zijn vaak dezelfde als die mensen beroven en in auto´s inbreken. Deze jongens stigmatiseren de Marokkaanse gemeenschap.

Juist onze Marokkaanse gemeenschap kan helpen, met een oproep tot een beschavingsoffensief, alleen al bij de oplossing is de cultuur wel degelijk relevant. En daarnaast liggen er Marokkaanse wortels in het gedrag van de kwelgeesten. Hier botst een overlevingsmentaliteit uit Marokkaanse berggebieden op een cultuur van hulpvaardigheid uit de laaglanden. Een gedrag gedreven door angst, wantrouwen, achterdocht, slachtofferschap en gekrenkte trots botst op de mores van dienen en zorgen volgens keurige protocollen. De Nederlandse gezagsdragers en hulpverleners zijn getraind op paniek, maar hebben geen antwoord op deze agressie. Incasseren, zei de rechter enkele jaren geleden tegen een politieagente die door tuig was uitgescholden voor kuthoer terwijl zij haar het bonnenboekje uit handen gooiden: ´u werkt in Amsterdam dus u moet daar maar tegen kunnen´. Die incasseringsgewoonte, daar moeten wij vanaf. Dat kan ook, ik heb zelf meegemaakt dat wij als agenten in Amsterdam-Oost een einde maakten aan de opgestoken middelvinger waarop wij voortdurend getrakteerd werden. Hoe? Simpel. Wij zijn boetes van 250 gulden gaan uitschrijven, het was nog in de guldentijd. Daar keek men in het begin vreemd van op, maar naar enkele maanden werd de middelvinger een zeldzaam verschijnsel. Straffen helpt.

Opvoeden helpt ook. Het klopt wat Sabra Dahan zegt in haar column op De Volkskrant.nl, in Marokko komen ambulances pas als je ze contant betaalt. Of hard schreeuwt. Er geldt nogal eens het recht van de sterkste. Als gezagsdragers en hulpverleners netjes bejegend worden, is dat niet vanuit respect, maar vaak vanuit angst. Zo voeden sommige Marokkaanse ouders hun kinderen ook op, die zeggen dagelijks ´Niet doen, anders maak ik je dood´. Dat doden gebeurt niet werkelijk, het is een retorische zin geworden als ´krijg de kanker´, die weliswaar zijn letterlijke betekenis verloren heeft, maar angst introduceert als de emotie die gedrag in toom houdt. Dus wat gebeurt als deze disciplinerende angst weg is? In Nederland hoeft namelijk niemand bang te zijn. Hier zijn beschaafde kanalen waar mensen hun gram kunnen halen. En daarom zeg ik dat een beschavingsoffensief nodig is, niet alleen op school en niet alleen in de inburgeringscursussen – het moet met man en macht gebeuren, met hulp van de hele gemeenschap en zeker van de Marokkaanse gemeenschap. Dus Samenwerkende Marokkanen Nederland (SMN), ik begrijp jullie verdriet, ik lijd mee, maar laten we het onder ogen zien. Laten wij dit tekort aan beschaving onder een overzienbare groep met kracht tegengaan, er burgerschap tegenover stellen. Zodat wij trots kunnen zijn als Marokkaanse Nederlander en ons niet hoeven laten troosten door overheidsdienaren die goedwillend roepen dat onze oorsprong niet erg is omdat wij uiteindelijk toch allen Nederlander zijn.